Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Anne-Wies
Volgende week een paar dagen in en om Venetië. Iemand nog leuke eet-drink-wijntips?
Beste Anne-Wies,
“LEUKE” eet-drink-wijntips heb ik niet. Die zijn er in Venetië ook niet, vrees ik. Ik denk dat het moeilijk is om tussen al het toeristisch geweld nog iets authentieks te vinden.
Er zijn wel heel bijzondere gelegenheden, maar wel in de categorie ‘ik ga NOG even pinnen’.
Harry's Bar. Het restaurant waar ‘Carpaccio’ is bedacht. Zeer klassiek. Moet je eigenlijk geweest zijn. Top-keuken en dito wijnkaart.
Gritti Palace. Zeer klassiek hotel met één van de beste restaurants van Venetië. Superieure keuken en een prachtige ligging direct aan het Canal Grande. Je kunt desnoods een gondel laten aanmeren bij het restaurant zelf. (achteraf betreur ik mijn toenmalige gondelpartner niet direct met een blokje beton aan haar hoefjes te hebben laten afzinken in hetzelfde Canal Grande, maar dat terzijde).
Succes, Wim
Anne-Wies,
Onderstaande tekst heb ik op 25 juli 2005 al eens geplaatst. Het zal zeker nog actueel zijn. Doe er je voordeel mee.
John
Beste Prikkers en meelezers,
Hierbij het tweede verslag van mijn vakantie in Toscane.
Ik spring een beetje van de hak op de tak. We waren in het zuiden van Duitsland beland en zijn onderweg naar Italië. Ik sla een stukje van de reis over. Noord Italië is prachtig. De natuur is van een overweldigende schoonheid. We blijven hier enkele dagen om onze wijnvrienden uit Keulen te ontmoeten. Van hen krijgen we ook enkele tips voor het bezoek dat we als laatste van de week aan Venetië willen brengen. Helaas hebben we niet alles goed tot ons door laten dringen en ging het vlak voor de stad op het laatste stukje dus goed fout. Een goede raad, wij hebben hem niet opgevolgd, zet de auto ergens in een voorstadje en stap op de trein. De dorpen aan de kust zijn ook oké want dan kan je met de boot en kom je op San Marco aan. Dit laatste is helemaal prima. Wij hebben dit echter niet gedaan en stonden 10 Km voor de stad in de file. Een klein uur later dus voor de parkeergarage en daar kreeg ik te horen dat we op de 4e piano moesten zijn. “Sleutel in het contactslot laten zitten en de auto niet afsluiten”. In Italië? Maar wat konden we doen? Naar boven en er het beste van hopen. Vervolgens met je ticket naar de balie, betalen en de mooiste wagen uitzoeken. Ja, slecht als we zijn kwam dit natuurlijk gelijk bij ons op. Dagkaart is €19,–.
Ah, Venetië, “like nirvana” de zinkende stad met zijn duiven. Dakratten en volop schijtende vliegende volgevreten vogels die als het zo uitkomt bovenop je hoofd landen. Maar de mensen en vooral de kinderen vinden het leuk. Ga geen broodje eten want ze zijn zo hondsbrutaal dat ze onuitgenodigd op je hand mee-eten. Ik hou van de Uitmarkt in Amsterdam, het Zomercarnaval in Rotterdam, het Preuvenement in Maastricht maar Venetië … ah, een droom.
Eerst maar eens een kaart kopen en dan op naar San Marco. Dit is niet moeilijk want je laat je gewoon meevoeren met de massa. Maar toch is zo’n kaart een must want de juiste weg en de volgende brug is altijd een paar honderd meter verder. Onderweg winkeltjes, restaurantjes, zoveel dat het wel een oosterse bazaar lijkt. In alle soorten en maten. Kreeft- en krabrestaurants naast worstburgers a la Duitsland. Tientallen schoenenzaken en kledingmagazins, te gek om op te noemen. Voor weggeefprijzen maar ook voor big spenders. Jullie begrijpen dat het tempo om bij San Marco te komen niet hoog was.
Gaan we eerst gondelen of gaan we de inwendige mens versterken? Voor beiden moet je flink wat tijd uittrekken. Laten we zien wat we als eerste tegenkomen. Op zoek dus naar Trattoria alla Madonna of een gondel met een zingende gondelier. Helaas konden we de trattoria niet op de kaart vinden maar het geluk wilde dat dit, wellicht niet het beste maar dan toch wel het bekendste restaurant van Venetië is. Niet moeilijk, links, brug over en dan rechtsaf, stukje rechtdoor, bij een poortje de binnenplaats op en, inderdaad niet moeilijk. In het straatje hangt een geel uithangbord met “Trattoria alla Madonna”. Vlakbij de Rialto Brug.
Druk, is voorzichtig uitgedrukt. Nee, we hadden niet besteld maar keken daarbij zodanig ongelukkig dat de ober voor een kleine tip toch nog een tafeltje voor ons had.
Een vitrine met een uitstalling aan vissen alsof ze heel Venetië te eten moesten geven. Red snapper en zwaardschede torenhoog op het ijs gestapeld. Verse kreeft en krab. Alles dat OLH in de zee heeft losgelaten is aanwezig. Nu is Venetië één groot buitenland. Er lopen meer japanners rond dan in Japan. Vreemd dat je dan toch een menukaart in het Italiaans krijgt. Geen Frans, geen Duits en geen Engelse kaart. Het zal wel lukken want ook de japanners zijn lekker aan het smikkelen. En het lijkt mij stug dat de Italiaanse bediening Japans spreekt. Voor zo’n stad en dan zo moeizaam terecht kunnen met Engels, Duits of Frans. Hier ligt een schone taak voor het onderwijs. Aan de muur alleen maar kunstwerken. Ook te koop, maar voor prijzen…!
We starten met artisjokken in olijfolie. Stukjes warm brood met zeezout erbij en smullen maar. Wat een goddelijk begin. Simpel, en een lust voor het oog. In de mond smeltend. Wat een start.
De tweede gang was een zeevruchten risotto. In één woord perfect. Glanzend op het diepe bord. Zo moet een risotto zijn. De risotto, het vocht van de zeevruchten en de verschillende vissen in perfecte balans.
De derde gang was samengesteld uit kokkels, zeeslakken en zee-egels. Daarnaast wat gefrituurde inktvis met een dipsaus gemaakt van eigen inkt. De kokkels kwamen nb. Uit Nederland en de zeeslakken uit Frankrijk. Voor zeeslakken rij ik gerust 50 Km om. Gewoon koud van het ijs, beetje prutsen met een naald en met mayonaise. Heerlijk.
Van de eerste tot de laatste gang werd een heerlijk koele Pinot Grigio geschonken van het huis Tommasi Le Rosse Pinot Grigio 2003. Wel een beetje prijzig maar dan heb je ook wat. Na afloop van deze wel wat overdadige lunch nog een kopje koffie zoals je maar zelden krijgt. Het is niet meer dan een half kopje maar een prachtige afsluiting.
Op zoek naar de gondel. Maak niet de fout die wij hebben gemaakt. We hadden alle informatie van onze vrienden gekregen maar dan overkomt het je toch. Fotorolletje op. Zoek jij de gondel uit dat ga ik op zoek naar een rolletje want gondelen zonder foto’s te kunnen maken is als preken in de kerk zonder gelovigen. Toen ik terugkwam met het rolletje had mijn vrouw een gondelier met prachtige stem en boot gestrikt. Dit heeft wel iets. Tapijtje in het bootje, vrouw en ik onder de baldakijn en een zingende gondelier. Onderweg, helaas was het toen te laat, eens voorzichtig geïnformeerd naar de kosten. Oh, het is niks. Ja wat is niks? Nou 120 euro. Whattt, hoeveel? 120 Euro. Voor hoelang dan? Ja dat weet ik niet. Terwijl er nog zo nadrukkelijk op ons hart is gedrukt om vooral af te dingen. Kosten per uur per gondel is ongeveer 50 euro, en bij goed afdingen nog lager maar 120 euro! Die vent hoeft de rest van de week niet meer te werken. Helaas niets meer aan te doen. Nu alleen de vent achter zijn broek zitten dat we alles maar dan ook alles willen zien. En geen commentaar. Dus op naar het Peggy Guggenheim museum en voor de deur wachten. Angst dat hij weg zal gaan heb ik niet, tenslotte hadden we al een uur gevaren en zo’n gondelier is wel goed maar niet gek als hij nog geen geld heeft gezien. Ik heb @!#$ die vent voor minimaal drie uur gehuurd en dat zal hij weten ook. Een schitterend museum. Echt de moeite van een bezoek waard. Natuurlijk waren wij er te kort om alles goed te kunnen zien. We lijken verdorie wel Amerikanen.
Op naar San Marco. Helaas mag zo’n gondel daar niet komen. Te wild water. Nou vertel ons dan maar waar we vanavond het beste kunnen eten. Volgens hem was het beste restaurant aan het Grand Canal. De naam? The Crand Canal Restaurant & Bar. In Italië en dan voluit in het Engels. We moeten wel reserveren want anders is er geen enkele mogelijkheid. He, broeder, ik ga je zo dadelijk 120 euro betalen dus wat denk je er van? En dan blijkt er een soort van telegraaf over het water te lopen. Het bericht werd aan een langskomende watertaxi meegegeven en dan is het afwachten. En waarachtig. Wij gondelden achteruit het steegje in (watertje waar de gondel zijn thuishaven had), en daar kwam een watertaxi die het verheugende bericht afgaf dat er een tafel was gereserveerd voor de fam Copier. Ik moet het nog zien. Maar het klopte als een bus. Na de betaling en honderd duizend bedankjes rolde de gondelier de tapijtjes in zijn boot op, trok er een zeiltje over en vertrok naar huis. Zo die hoeft de rest van de week niet meer te werken.
Op naar San Marco. Je moet hierbij niet te veel nadenken maar Venetië is een grote geldmachine. Tussen de huizen is het bloedheet. Gondelen is en gaat ons beter af dan wandelen maar is wel een stuk goedkoper. Ondertussen kwamen we ook nog voorbij het Grand Canal Restaurant en toch maar eens voorzichtig binnen vragen. En het klopte. De heer en mevrouw Copier hadden een tafel geboekt. Prima en waar zitten we dan? Kijk en dan is zo'n vooraf bezoekje toch ergens goed voor. We konden kiezen. Openraam en met zicht op het Grand Canal? Wat wil je nog meer?
Verder naar San Marco. Wat een artiesten. Mensen als standbeeld verkleed. Die kom je zowat in elke grote stad tegen maar het blijft geweldig om te zien. Muzikanten, jongleurs het hele staatscircus is er. En allemaal willen ze geld van je. Donatie voor het Aids-fonds, de hongerende kinderen in Afrika het is er allemaal. Het vreemde is dat die mensen allemaal Engels en Frans spreken. Hallo, hotels en restaurants! Kijk uit voor de duiven. Overal balroom orkestjes en klassieke muziek. Heerlijk in de schaduw op een terras, met Beethoven en een ijsje voor je neus. Dit kan ik uren volhouden. De wijn is shit. Houd het op koffie. Briljant. En een mensen. Die massa langs zien gaan is alleen al een bezoekje en een terrasje waard.
Het Grand Canal Restaurant lijkt in eerste instantie op vergane glorie maar dat is het om de drommel niet. Wij starten met een mozzarella caprese. Dit zijn ingelegde stukjes tomaat, basilicum en mozzarella kaas. Geparfumeerd met de heerlijkste olijfolie. Het mozzarella kaasje is aan de bovenzijde ingekeept zodat het als een bloem openstaat. Daarin de tomaat met bovenop de basilicum. Er omheen de druppels olijfolie. Klasse. De ober, zijn naam moet je onthouden, Da Silvano, adviseerde ons om ook wat balsamico en druppels gefermenteerde witte wijn te nemen. Niet te veel maar net genoeg voor op het brood.
Het tweede gerecht was eenvoudig maar bijzonder smaakvol. Wij kregen een Bigoli in Salsa Alla Veneziana. Dit is een spaghetti met ansjovissaus. Absoluut niet zout. Een prachtig tussendoortje.
Het hoofdgercht was ook weer typisch Italiaans. Uiteraard zou je zeggen. Een hele mondvol. “Fritto Misto di Pesce con Salsa Tartara; friture de poisson de l'Adriatique, sauce tartare." Ik heb het op moeten schrijven om het te kunnen onthouden. Uiteraard gefrituurde inktvis met verschillende kleine visjes. De sauce tartare was vers gemaakt en smeltend op de tong. Wat een streling.
Het dessert was excellent. Een zachte chocolade cake met op de top sabayon. Gevolgd door een fantastisch kopje koffie met een dienblad vol met snoeperijtjes.
Ook nu werd ons geadviseerd om een Pinot Grigio te drinken. Volgens Da Silvano de perfecte begeleider van vis. Hij adviseerde ons daarbij te nemen een fles van het huis Alois Lageder Pinot Grigio 2003. Prachtige combinatie. En de prijs van al dit moois? Gondelen is goedkoper. Maar een restaurant om niet meer te vergeten.
Ondertussen lag San Marco in de schemer op ons te wachten. Het plein was overvol. Ik maakte toch wel wat zorgen waar we vanavond zouden slapen. Dus terug naar Da Silvano. Geen probleem. Hij zou wel even naar Hotel Cipriani bellen. Na het bezoek aan het plein weer hier melden en met de watertaxi naar het hotel terug was zijn advies. Laten we daar maar op vertrouwen. Het was tegen mijn gewoonte maar anders hadden we linea recta om moeten keren. Op deze manier hadden we nog een paar uur. We kregen nog een advies mee om beslist nog langs Harry’s bar te gaan. Ik verdenk hem er van dat er een broer of een neef van hem in Cipriani werkt, de watertaxi door een andere broer wordt gerund en dat zijn vader in Harry’s bar werkt. Maar wat maakt het uit.
Nog iets om te onthouden. De beste koffie wordt geschonken in Caffe Gli Specchi op het San Marcoplein. Stervensdruk en alleen maar koffie. Ik denk wel in 120 varianten. Laat op de avond, zoals besproken, met de watertaxi eerst naar Harry’s bar en vervolgens naar het hotel. Over Harry’s bar kan ik kort zijn. Te druk, te duur en te warm. Maar half Venetië zit daar te pimpelen. Champagne, half flesje Italiaanse bubbels voor €65,– , is te gek. Nog gekker dan de gondelier. Eén keer afzetten is voldoende. Kom op naar het hotel en slapen. De watertaxi bracht ons keurig netjes voor de steiger van het hotel. Helaas moeten we de koffers nog uit de auto halen. Maar zowaar gaat er iemand mee met zo’n elektroding op wielen. Prachtig hotel. Jammer dat we op de binnenplaats uitkeken met beneden een zeer groot zwembad met erg veel hotelgasten. Het werd dus laat.
Na het ontbijt zijn we weer terug naar San Marco gegaan en hebben de kerktoren beklommen. Via de trap aan de binnenzijde. Schitterend uitzicht over het plein en het water. Schepen, oceaanstomers komen vlak langs de kant en steken ver boven de huizen uit. Na een laatste cappuccino in Caffe Gli Specchi zat het er op. Verder naar Toscane.
Groeten,
John
Nou John,
Pracht Verhaal, ben zelf veel op het vliegveld van venetie geweest (moest voor mijn werk vaak daar in de buurt zijn, echter nooit verder gekomen dan het venetie uit de lucht te bekijken, en oh ja natuurlijk, 2 keer in venetian in Las Vegas geweest.
Na dit leuke verhaal ben ik ook erg benieuwd naar je Toscane gedeelte, daar zit ik nl over een aantal weken op de camping :-)
TG
Dank je voor je uitgebreide verslag en tips, John.
Overigens: vorige week was ik met mijn dochter een paar daagjes in Lissabon en ik bedacht me (toen ik op een zonnig terrasje 6 euro moest afrekenen voor 2 glazen witte wijn, 1 cola, mandje brood, flinke schaal olijven en een overheerlijk schapenkaasje) dat ik in Venetië vaak aan dat moment zou terugdenken ;-).
