Gisterenmiddag, we willen er even uit. Herinner me een bericht op het internets over een “wijnbar” – onlangs geopend aan de kade van de rivier die langs de stad stroomt. Veel restaurants in de buurt, kunnen we daarna nog ergens een hap doen.
Ik check de openingstijden op de site, bekijk ook gelijk even de wijnkaart-zonder vermelding van jaargangen en prijzen. Staan aardige wijnen op; laat m’n oog vallen op iets wat ik al heel lang geleden eens proefde en wil herhalen. Chateau Musar.
Eenmaal binnen; een groot gezelschap jonge dames aan de “High Tea”. Kippenhok. Aan de bar, kaart bekijken – andere wijnen dan die op de site.
Willen we bestellen? Ja, maar de wijn waar ik voor kwam staat niet meer op de kaart! Nee, zei de jongedame van de wijnbar: is er niet meer want andere leverancier.
Oh jawel, zegt mevrouw 3ssen, daarboven in het schap staat ‘ie! “Doe maar, wat vraag je ervoor per glas?” (ik ben vaker opgelicht in dergelijke etablissementen, dus gewaarschuwd mens telt voor 2.)
5 euro, zegt de jongedame van de wijnbar.
Mevrouw 3ssen en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Dekennie.
Snel hoofdrekenen: gemiddeld kleine drie tientjes in de wijnhandel. Gedeeld door 6…
Nou, schenk maar in dan.
Het blijkt de 2002 te zijn. Ook hier binnen op de wijnkaart geen vermelding van de jaargangen, toch slordig. Ook levert de nieuwe leverancier veel minder “spannends”.
Zo recht uit de fles nog wat dicht. Vrij licht doorschijnend, heel lichte bruining aan de rand. In de neus valt direct het zondoorstoofde fruit op.
Wat ceder, iets medicinaals.
We proeven het rijpe donkere fruit, iets van pruim. Fijne zuren en rijpe tannines; mooi op dronk al. Sappig, het heeft zelfs iets dorstlessends. Wat kruidigheid, kaneel. Na iedere slok wil je er nog een! Enig minpuntje is de afdronk, wat kort.
Het kippenhok vertrekt, de jongedame van de wijnbar heeft veel aandacht voor haar I-phone en een vriendinnetje aan de bar. Het wordt stil.
We gaan maar weer eens, en vraag de rekening. Inderdaad 5 per glas.
De fles is nog halfvol – of is het halfleeg?
Ik vraag: wat moet je hebben voor de rest als ik ‘m mee wil nemen?
“Oh, niks. Neem maar mee”, zegt de jongedame van de wijnbar…
“Nee, dat kan je niet menen. Zet maar een paar glazen extra op de rekening.” Ze zet er eentje bij.
En zo lopen we voor 32.50 voor wat hapjes, flesje water en een (inmiddels halve) fles Chateau Musar rijker de deur uit richting de Thai. (daar beter bier gedronken, dus de fles is thuis geleegd)
Dat noem ik nou een “wijn-wijn situatie”