Het was een bijzondere KURK proeverij met prachtige wijnen (op de pinot noirs na). Het wijdstrijdelement was leerzaam, waarbij het aantal wijnen voor mij te veel was om tot het einde scherp te blijven met 100% focus op een analyse van de wijn. Vele prachtige wijnen vertelden hun verhaal en vroegen er m.i. om om gehoord te worden. Extra hulde voor Eric M, die zich niet liet verleiden door de schoonheid, en scherp bleef tot het einde. Chapeau!
Een aantal wijnen wil ik eruit lichten. De Sancerre van Francois Cotat stond al een tijdje op mijn wish list! De intensiteit van de wijn is opmerkelijk. De frisheid en kalktonen zijn niet opzienbarend en te verwachten, maar de gelaagde afdronk met een intensiteit aan minerale tonen, vuursteen, en witte peper valt op. De wijn is uitermate krachtig en rijk, zonder log over te komen. Onnavolgbare invulling van extractie van sauvignon blanc. Ik durf de stelling aan dat zelfs de grootste sauvignon blanc haters dit meer dan kunnen waarderen. Ik zou deze wijn graag nog eens inzetten naast een stukje vis. De kritische lezer zal zeggen: is kreeft niet goed genoeg, maar de fles was plots leeg!
Laville Haut Brion 1993 had een bijna amberkleurige kleur, met een geur van sinaasappelschil, kandij en caramel. In de mond heel fris, met vulling. Blind lastig te determineren als een Pessac uit 1993. Hulde!
Phelan Segur 2000 toonde dat grootse wijn niet duur hoeft te zijn. De wijn maakte blind zo veel indruk door zijn compleetheid, complexiteit en lengte dat het demasqué des te verrassender was. Phelan Segur maakt al geruime tijd zeer bovengemiddelde wijn en ik ben een trouwe afnemer van de wijnen van dit huis. Samen met Poujeaux is Phelan Segur misschien wel de meest koopwaardige cru bourgeois.
Abreu 1997 was nog zo jeugdig, alsof de wijn nauwelijks verdere ontwikkeling had doorgemaakt i.v.m. een eerste ontmoeting een jaar of 5-6 geleden. De wijn imponeert zwoel, rijp met juist heel klassieke tonen van grafiet, zwart fruit en luxe hout. Zalvende, dichte tanninestructuur. Een heel compacte wijn die in de mond als vuurwerk uitwaaiert, zich intens toont en je helemaal “vult” met wijn. Er zit geen haar in de soep hier! Grote toekomst!
Dominus 2001 toonde zich al heel fraai, maar wordt m.i. nog beter. Enkele weken geleden proefden we de 2006 en de 1992, waarbij de 1992 zich het meest klassiek toonde, met meer afgebouwd zoet en meer prijsgave van het terroir. Ridicuul om in korte tijd 3x Dominus te mogen proeven, en ik kon niet anders dan flink genieten.
Ermitage Le Pavillon 1991. Kijk, om deze reden is de opleiding zo belangrijk. Was mijn conclusie van een Noord Rhone tasting twee jaar geleden dat de wijnen bij het ouder worden zo vermoeiend kunnen worden, fruit inleveren en vervlakken, komt daar nu deze wijn voorbij: fris, volop aanwezig fruit, complex, rijk, en heel veel lengte zonder in de verste verte te vermoeien. Een wijn die zo harmonieus en natuurlijk aanvoelt, dat spugen geen optie is. Unieke wijn.
Dan het duo Le Dome: de 2009 is een beetje gereserveerd, toont nog niet zijn ware gezicht behoudens heel veel potentie. De 2010 is verleidelijk, geurt zwoel, fruitig, met invloeden van luxe hout en een zweem lactische tonen. De wijn is harmonieus, rijk, vloeit als olie zonder dik te zijn. Dit is een wijn waarvan ik maar zo vermoed dat het niet uitmaakt wanneer je hem drinkt: deze wijn presteert mogelijk altijd…
De gastronomische omlijsting was passend bij de kwaliteit van de wijnen.
Het mooiste van de middag/avond was voor mij toch de vriendschap. Bijzondere wijnen proef/drink je niet alleen! Hoe anders ieders achtergrond ook is: de passie van wijn verbindt! Ik verheug mij op de volgende KURK!
Mathijs