Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
John Copier
De dokter heeft gezegd …
We stoppen het onderzoek. Het heeft weinig zin om ziekengeld te besteden aan een onderzoek waar niets uitkomt. De bacterie in mijn lijf heeft z’n hol weer opgezocht. Het wachten is op een nieuwe aanval en dan? Als de sodeju het ziekenhuis in. Dat ligt in het verschiet, want één ding is zeker, vroeg of laat komt het monster weer tevoorschijn. Afwachten dus.
Ineens ben ik niet meer gekluisterd aan doktersafspraken en wekelijkse onderzoeken. De vrijheid roept. Voorlopig gaan we er een paar dagen op uit. De vraag waarheen stellen wij uit. Vaak, heel vaak belanden we dan in Frankrijk maar nu gaan we hooguit een dikke week weg en omdat oom John geen trek in jakkeren heeft bepalen we aan het eind van de straat dat we naar de oostgrens gaan. Ergens voor Nijmegen zullen we er wel uit zijn. En dat klopte ook dus reden wij met zonnig weer tussen de druivenranken in het Ahrdal. In de auto Frau Gilles van Weingut Klosterhof in Mariënthal gebeld met de vraag of ze een tweepersoonskamer vrij had. Dat had ze. 45 Euro incl ontbijt voor twee personen. Eerst dus de koffers afgeven, een praatje maken en een glas riesling van het huis. Dan krijgen we onder het genot van het laatste de dagelijkse zorgen van de wijnboer te horen. Te veel regen. Kruipend en knagend ongedierte in de wijngaard. Veel, heel veel spuiten met de heli. Geen vakantiegangers en dus zijn de kamers doordeweeks op slot. Alleen in het weekend gaat de Strausswirtschaft open. Dan…, zucht, de afgelopen winter. Zware vorst zoals ze die in jaren niet hebben gehad. Het ergste was natuurlijk dat de wijngaard al tot leven was gekomen en dan, wham met -20 Celsius er overheen. Op het diepste punt in de Ahr is zelfs is -24 gemeten. Delen van de wijngaarden in de Ahr zijn kapotgevroren. Dat is dus rooien en opnieuw beplanten. Maar dan heb je de eerste jaren niets. Gelukkig is de EU voor een deel bijgesprongen. Het wachten is op de ook toegezegde hulp van de deelstaat. En voor ons houdt dat in; “we moeten opzoek naar een restaurant en wij krijgen de sleutel van het huis mee en - wellicht niet onbelangrijk - een kleine uitleg van de inhoud van de koelkast met bijbehorende prijzen”. Dat komt helemaal goed.
Aan de andere zijde van de spoorlijn, schuin tegenover de Klosterhof ligt Dagernova. Vanaf de doorgaande weg goed te zien. Dagernova is een wijnleverancier en producent met een giga hoeveelheid aan wijnen. Ik denk dat er wel zo’n 500 wijnboeren bij Dagernova zijn aangesloten. Daarnaast heeft Dagernova een restaurant. Verder een prachtige ontvangstruimte en rijen zeer gelikte mooie flessen met dito etiket. De inhoud is naar mijn mening wat dun. Tenminste bij de wijnen die ik heb geproefd. Want allemaal proeven is onmogelijk. Ik heb mij tot rood beperkt. De vele wijnen van kleine tot hobby(weekend)wijnboeren toe zijn zeer betaalbaar. Dat alles wordt verkocht onder de verzamelnaam Dagernova. Je vindt er wijnen tussen de 5,50 en 25 euro. Dat eerder genoemde restaurant dus, staat naar nu blijkt, in de steigers. Hoeveel geluk kunnen we hebben.
We gaan terug naar de doorgaande weg en moeten wachten voor de overweg omdat er midden op de overweg een trein staat. Helaas voor ons heeft dat bonk ijzer een lekke band. Hoe komen wij voorbij dit opstakel? De Tom-Tom laat zien dat we dan de berg achter ons over moeten. Ergens bij Ahrweiler is een overgang. De andere kant op is precies hetzelfde en maakt qua afstand weinig uit. Wij besluiten te wachten en met ons de Weinkoningin van de Ahr die de afgelopen uren residentie met haar gevolg bij Dagernova heeft gehouden. En die Weinkoningin trekt volk maar vooral fotograven. Pasje naar links, pasje naar rechts, een klein knikje, even lachen maar vooral wiebelen op hoge hakken op ongelijke stenen. Daarachter een lopende poederdoos die bij ieder fotoshot even de kwast moet hanteren. Maar allemaal moeten we wachten. Waarop? Na een half uur kwam er een dieselloc die het gevaarte op sleeptouw nam. In de tussenliggende tijd hebben wij het adres van Weingut Kloster Mariënthal ingetikt. Dit Weingut van Meyer-Näkel werkt samen met drie andere wijnbedrijven waarvan de wijnen ook geproefd kunnen worden. Ook wijnen uit andere landen zijn te proeven want het bedrijf heeft veel tentakels en wijngaarden over de hele wereld. Even door het receptiemeisje bij Dagernova laten bellen naar het restaurant van MN en een tafeltje is vastgelegd. Zo, een zorg minder want ondertussen was duidelijk geworden dat veel, heel veel dicht is terwijl het potdorie hoog zomer is. Maar MN is open. Voor dat restaurant rij ik om. Parkeren kan echter een probleem geven. Rij voorbij het restaurant tot einde straat en sla rechtsaf. Parkeer je auto zo hoog mogelijk in het gras tegen de wijnberg. Er kan wel eens een tractor langskomen. Mijn favoriet bij MN is bloedworst, appel met gebakken aardappeltjes in een gietijzeren pannetje. Daarnaast een Spätburgunder Neuenahrer Sonnenberg GG 2009 en voor de kapitein bronwater en pannenkoek met asperges. Geen voor en geen nagerecht want onze gerechten staan naar oud Duits volksgebruik in de maag. Morgen gaan we verder. Dat wordt een drukke dag met een bezoek aan Weingut Brogsitter en Maibachfarm en aan het eind van de dag naar **restaurant “Zur Alten Post” van Hans-Stefan Steinheuer in Heppingen. Maibachfarm is interessant want deze “farm” is een soort gemengd bedrijf. Druiven, kruiden en vee. En dat kom je naar mijn weten niet vaak tegen, wat zeg ik… nooit tegen. Om bij die Maibachfarm binnen te komen heb je een gezelschap/groep nodig. En die missen wij. De hulp van moeder Gilles de daarop volgende morgen doet echter wonderen. Haar telefoontje doet de winzer smelten en de deuren openen. We mogen langskomen en ons aansluiten. Kosten 15 euro pp.
In huize Klosterhof is het donker, stil, doodstil. We zijn de enige in huis. Zelfs moeder Gilles is niet thuis. Het hof, normaal gesproken vol met gasten tot diep in de nacht, bruisende kelken en de ruimte gevuld met stemmige levende muziek is leeg. Akelig leeg. Het leven van een Strausswirtshaft is zwaar. De Strauss is er nog wel maar de Wirtschaft? We gaan nog wat in bed lezen en dan vroeg het licht uit. Er wacht een zware dag, te beginnen met het “wereldberoemde” Klosterhof ontbijt.
Na een zware cholesterol aanval afgeslagen te hebben, nee geen gebakken bloedworst, ei niet nodig, een paar ons zalm, nee dank u, maar wel twee lauw warme keiserbrotchen met käse en koffie, zijn we klaar. Op naar Weingut Brogsitter. Wij gaan naar Brogsitter’s Vinothek Sanct Peter. Dat zit in de Walporzheimer Strasse 134 in Bad Neuenahr-Ahrweiler (Walporzheim). En daar is wat te proeven. Wij, ik dan, dompelen ons onder. Aan het eind van de sessie was ik onder de indruk van de Brogsitter edition B 2011 een Frühburgunder. Krijg ik niet vaak in het glas. Dit is een wijn met oorkonde en in de aanbieding voor net onder een tientje. Voorgaande jaargangen zijn er ook nog en van vergelijkbare kwaliteit. Dan beveelt de kapitein dat we nodig een terras moeten opzoeken. Een biertje of twee met een stukje kaas, worst mag ook, zal er wel ingaan. Prachtig weer is het. De zon recht op de kop.
Langs het terras loopt de pantoffelparade langs. Het is rokjes- en hondjesdag. Dat observeren is een hobby van mij. Wat kunnen mensen toch lelijk zijn en met warm weer trekken ze alles maar dan ook alles aan. Boven de 18 zou daar een verbod op moeten staan. Dan valt opnieuw op dat er nauwelijks sprake is van de grijze golf. De pensionado’s!!! Waar zijn ze? In ieder geval niet in het Ahrdal en nog minder in Walporzheim. Op twee na dan.
Op weg naar het terras waren we langs een ambachtelijke slager gekomen. Dan springt mijn hart op. Een slager met een “Theke”. Doe ons maar uit eigen keuken wat goulash met huisgemaakte eierspätzle en een flesje bronwater. Ik moest het schrikbarende bedrag van 8,60 euro (Voor beiden!!!!!!) afrekenen. Kom daar alhier eens om! Dat is voor de fooi nog niet genoeg. We hebben tijd genoeg want we worden pas om half vier op de farm verwacht.
De “Farm” is een gestroomlijnde en goed geoliede geldmachine. Commercieel als de bliksem. Met pure zakelijkheid is niets mis maar voor het contact en het gesprek is het niet bevorderlijk. Naast de alom aanwezige wijn probeert alles en iedereen je ook het restaurant en de winkel in te krijgen. Net als bij het “Klosterhof” is het een “Strausswirtshaft”. Maar wat voor een. Een proeverij van 10 wijnen en aansluitend een diner kost 125 euro. (Ik dacht incl. wijn). Prachtige lokale producten. Kruiden in alle soorten en maten. Schapen en geitenkaas. Ook slagerspakketten van half en heel beest. Een schnapsbrennerei en allemaal te bezichtigen, want daar draait het om, en natuurlijk kopen. En dat werd door het bejaardengezelschap uit Keulen, bestaande uit 90% vrouwen en 10% mannen, dan ook fors gedaan. Ik neem gemakshalve aan dat die vrouwen 90% weduwen waren en dat het niet om een harem ging. Wat hebben wij mannen, gezien de oververtegenwoordiging van de dames, het toch zwaar. Wijnen vallen in prijs reuze mee. Tussen 4 en 25 euro. Nee, ik heb niets gekocht. Laat ik het voorzichtig zeggen;”niet helemaal mijn kopje thee”. Vergeet dit bedrijf wanneer je op doorreis toevallig langskomt of je moet met een gezelschap zijn. Zomaar binnenvallen is er niet bij. Het bedrijf is een bio-bedrijf en dat “vent” men op alle manieren uit. Daar is natuurlijk niets mis mee maar de overtreffende trap is wel van toepassing en dan geloof ik het wel. Met een dubbel gevoel zoeken we de auto op. Hans-Stefan we komen er aan!
Het ontbreekt ons aan tijd. Eigenlijk zou je veel langer in de Ahr moeten blijven maar de Mosel roept en we hebben maar 8 dagen. We laten daarom Weingut Nelles In Heimersheim en de Rotweingut van Jean Stodden in Rech (Walporzheim) tot een volgende keer wachten. Wellicht dat we op de terugweg naar huis nog een klein uitstapje kunnen maken.
Resumerend. Tijdens de afgelopen twee dagen heb ik mij beperkt tot de rode soorten. Het aandeel wit is beperkt gebleven. Van die paar witte wijnen is weinig blijven hangen. De rode wijnen zijn mooi en hoe ouder hoe beter. 2011 zit nog niet op fles. Daarvoor moet je tot eind dit jaar wachten. Dat zal in de Mosel niet anders zijn. De beste wijnbedrijven hebben we dit jaar links laten liggen dus een erg goed oordeel heb ik niet. De mening van de mensen die we gesproken hebben was voor het jaar 2011 overigens niet geweldig. Dat zal natuurlijk niet voor iedereen opgaan maar lovend ben ik niemand tegengekomen.
Hans-Stefan heb ik echt leren kennen tijdens een demo met de Big Green Egg. Plotseling kwam er een delegatie uit Polen, Frankrijk en Duitsland op bezoek bij ons in de keuken. Een van de bezoekers was Hans-Stefan. Die kwam vast wat sfeer proeven voorafgaand aan het sterrenfeestje bij Jhonnie Boer. JB nodigde daarbij voldoende sterren uit om een vol huis te krijgen. Mijn chef is min of meer de praktijk promotor van de BGE dus die was ook in Zwolle uitgenodigd. En in Zwolle werden kaartjes uitgewisseld zodat e.e.a. niet zo moeilijk was. Dus bellen en vragen of er plaats is. We mogen langskomen. Nee, ik hoef niets anders te doen dan te kijken en aan te schuiven. We beginnen met een kijkje in de keuken. Wanneer het spitsuur is staan daar 30 man/vrouw te werken. Maar wat een rust! Daarna aan tafel, F E E S T.
Ik ga hier geen resumé geven van wat we hebben gevorkt. Aan het eind van dit verslag heb ik wat gerechtjes opgenomen die op mij voldoende indruk hebben achtergelaten om daarvan wat notities te maken. Gerechten die een kerf op de hersenschors hebben gegeven. Het wordt anders teveel eten en te weinig wijn.
Einde van het menu in de “Zur Alten Post” en we kunnen niet meer. We hielden alles vochtig met bronwater en een Riesling Spätlese Mosel Bernkasteler Badstube 2009 van Joh. Jos Prüm. Een delicate heerlijkheid met geur en smaak van verse gember, perzik en wat hoestsiroop. Heel mineraal en rokerig. Een rijke gulle wijn geschonken in een dubbel formaat rieslingglas. Tussen gang, ? geen idee meer tussen welke gang, kwam de Holunder Blüten langs. Voor de kapitein een glas met Riesling-Sekt Cossmann-Hehle en voor haar maatje een wodka. In beide glazen siroop van de bloesem van de vlierbes. Ik kom woorden te kort om dit eetgedicht van dik vier uur te omschrijven. Ik begin daar dus ook niet aan.
In de Klosterhof is het opnieuw donker en stil. Ik vraag mij af of heer en mevr Gilles het weten te redden. De wijngaard voor een deel naar de knoppen, de extra kosten voor het spuiten met gewasbeschermingsmiddelen en een Strausswirtschaft zonder klanten. Morgen naar de Mosel.
Wij geven opdracht aan de Tom-Tom om ons via de Nürburgring voor de lunch naar het restaurant “Seehotel Maria Laach” te brengen en vandaar naar Cochem. Maria Laach is of was een bedevaartsoord. Daar is niet zoveel meer van te zien. Prachtig wandelgebied rond het Laach en… voor ons niet onbelangrijk een restaurant met een “spitze” keuken. Het restaurant heeft een fenomenaal uitzicht.
Het laatste stuk weg naar Cochem heeft dusdanige omleidingen dat zelfs onze oude vertrouwde TT er niet meer uitkwam. Wij kwamen dus niet in Cochem maar in Ürzig uit. Omdat bij ons weinig vaststaat gingen wij langs de Mosel richting Kues. Lijkt je dit wat? Leuk huis en alle kamers vrij met uitzicht op de 50 meter verder langsstromende Mosel? 40 euro incl ontbijt voor twee personen. Thuisblijven is duurder. Frau Mosel’er, ja zo heet ze echt, is een lieve vrouw met baard en snor. De laatste zeer goed zichtbaar. Hou je van prikken(len)de zoenen dan ben je bij haar aan het juiste adres. Haar man, net als oom John, pensionado, heeft nog een klein stukje wijngaard voor eigengebruik. De rest heeft hij aan Markus Molitor verpacht. En dat eigen gebruik moeten wij dat letterlijk nemen? Welnee, binnen vijf tellen stond er een tintelend koude Ürziger Würzgarten 2011 zonder etiket op tafel. Eigengebruik maakt (wat) lui maar waarom zou je een etiket maken wanneer je geen wijn verkoopt? Goed ik moest natuurlijk wel iets betalen, het schrikbarende bedrag van 3 euro en de fles mocht niet worden weggegooid.
En dan moeten wij opzoek naar een restaurant om de inwendige mens tevreden te houden. Wij maken de fout om niet even bij Frau Mosel’er te vragen of er iets in de omgeving is waar we zonder afspraak binnen kunnen stappen. Drie huizen verder dan ons slaapadres is een hotel. Wij zoeken een leuk plaatsje op het terras in de zon. Maar dan blijkt dat wij geen gasten van het hotel zijn en dus is er voor ons ook geen diner. Nee, ook niets te drinken. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en tel tot tien. Net voor het ontploffen wijst het meisje op een bordje alwaar in keurig Duits, Engels en halfgaar Nederlands wordt uitgelegd dat de keuken dit jaar is aangepast aan de gasten van het hotel. Het volgende hotel, 100 meter verder, evenzo. Restaurants die gesloten zijn! Wat is dit? Hoogzomer en dan gesloten.
Eindelijk, en na veel vragen vinden we midden in Ürzig de Rathskeller. Drie man/vrouw bediening en een zaak die leger dan leeg is. Of ze open zijn? Drie paar intens gelukkige ogen kijken ons gelukzalig aan. Dat wordt vechten wie ons mag helpen. Gelukkig komen er wat later nog twee echtparen bij. Niet te hard praten want het zijn ook Nederlanders. De kapitein ziet graag dat de keuken een seniorenteller voor haar maakt. Twee uit de kluiten gewassen schnitzels zijn haar deel. Voor oom John een forel volgens zeer oud recept. Ook bij mij liggen er op het bord twee in de boter te zwemmen. Onwijs, terwijl we nog vol van de vorige dag waren. Dat wordt rechtop in bed slapen. Met de koffie erbij net geen 30 euro.
Op de terugweg naar ons slaapadres gaan we nog even bij de strausswirtshaft aan de Moseloever langs. Er zitten twee mensen in de tuin onder een boom die kennelijk veel van elkaar houden. Eén dame voor de bediening en dat was het. Uitgestorven dus. De twee hebben geen oog voor de glazen riesling op tafel. Graag een Würzgarten. Ja, trocken. Wat een mooi glas. Wie is de wijnboer? Mogen we dat weten? Natuurlijk mogen we dat weten. De fles wordt ons gebracht. Een Spätlese Ürzig Würzgarten van J.J.Christoffel uit het jaar 2009. Dan gaat de telefoon van de Kapitein en komt het thuisfront met slechte (Nederlandse) weerberichten door. In Utrecht is de boel ondergelopen. Alarmfase oranje. En wij zitten in de zon. Binnen 10 min trekt er echter bij ons over de Mosel een watergordijn langs waarbij de andere oever onzichtbaar wordt. Wij vluchten de Strausswirtschafskelder in. Auto’s stoppen op de weg voor ons. Het geluid van de regen is overdonderend. Een geweldig onweer bast los. Woorden om dat spektakel te beschrijven heb ik niet. Met een half uur is het afgelopen en de zon komt weer door. En omdat het nog vroeg in de avond is en de zon veel kracht heeft is binnen 10 min opnieuw de andere oever door de waterdamp onzichtbaar geworden.
We lopen naar huis en pal voor ons slaapadres wordt een helikopter van een vrachtwagen geladen. Wel een beetje een kale vogel zo zonder vleugels. Verder is het net meccano. Daar moet je veel lef voor hebben om de lucht mee in te gaan. Van onze hospita begrijpen wij dat er morgen wordt gevlogen. Als ze maar begrijpen dat wij voor onze rust aan de Mosel zijn dan maakt mij dat niets uit. Dat viel gelukkig mee. De eerste vlucht ging pas om 09.30 uur.
De volgende morgen heeft Frau Mosel’er een ontbijt klaargemaakt waar je respect voor moet hebben. Volgens mij schrijven ze jaarlijks in Duitsland een wedstrijd voor de meest uitgebreide ontbijttafel uit. Nu Frau Mosel’er speelt wat dit betreft in de eredivisie en gooit hoge ogen voor de plaatsen één tot en met drie. Eerst maar eens even Jürg Thanisch bellen met de vraag of hij de komende dagen tijd voor ons heeft. Wanneer we voor de lunch langskomen dan kunnen we alles doorproeven. Vanmiddag moet hij naar Eric in Rheinhessen. Gassss!!!!
Na begroetingen over en weer worden de kelken gevuld. De 2011 trocken kabinett, vond ik (ik zeg het voorzichtig) in voorgaande jaren wat vollen. Ook het zuur is nu wat meer op de voorgrond. En dan komt het verhaal dat ik al van verschillende kanten heb vernomen, het droge segment heeft het in 2011 moeilijk gehad. Daar staat tegenover dat het zoet een geweldige sprong voorwaarts heeft gemaakt. Proef deze spätlese maar. Dit is een whow en een 2 sterren spätlase. Dan moet de 3 sterren auslese helemaal geweldig zijn. (Ik had er op internet al het e.e.a. over gelezen). En dan de teleurstelling. Uitverkocht. Uitverkocht? En ik ben je beste vriend? En zo ging oom John met één doos *** en een doos ** naar Nederland. Ik denk dat ik de enige in de lage landen ben want Jürg kon z’n hele voorraad van 600 dozen*** in één klap aan z’n importeur in Engeland kwijt. Jammer voor ons maar wel begrijpelijk. Dan nog wat azijn en olie en z’n Duell in de voiture. Die Duell is Riesling uit de Mosel en Pinot Blanc uit Rheinhessen. Mag dat? Ja dat mag maar het is eigenlijk tafelwijn. Maar wat maakt het uit! Verkoop die wijn(en) waar vraag naar is, en hier is vraag naar zegt Jürg. Jürg heb je nog tijd voor een snelle lunch, hiernaast in het Hotel? Nee, ik moet weg. Volgende keer dan. Waarschijnlijk zijn we eind van het jaar weer in de Mosel maar dan voor rood. Overigens gaat de Spätburgunder barrique pas eind oktober, waarschijnlijk november, op fles. Dat zit dus nog in het vat. (Ik denk dat daar de uitdrukking vandaan komt).
Wij gaan naar Bernkastel voor een hapje en daarna naar Weingut Kees-Kieren. In Bernkastel strijken we op de parkeerplaats aan de oever van de Mosel op het terras neer. Ik ben met 3*** daar al eens geweest en weet dat ze halfjes hebben van goede snit en uitstekende jaren. Een bordje pasta met garnalen in de knof. We lebberen heerlijk aan een Riesling Spätlese halbtrocken 2009 van Markus Busch uit Pünderich. Een naam om te onthouden en wij besluiten spontaan om voor volgende week een afspraak te maken. Na nog een tafeltje bij Doctor Weinstuben voor de avond besproken te hebben gaan we op weg naar het Weingut Kees-Kieren. We worden door heer Kees met de nodige verontschuldigingen ontvangen. Het huis staat binnen en buiten in de steigers. Tja dat hadden we al gezien en veel parkeerplek was er ook niet. Ingenomen door stenen en nog eens stenen. Het huis was nodig aan renovatie toe volgens Heer Kees. In de schuur was een klein proefhoekje ingeruimd. De 2011 is nog niet in z’n geheel op fles. Het één is nu eenmaal wat eerder dan het ander. We proeven het hele droge segment door, deels 2010 en deels 2011 en blijven hangen bij de Graacher Domprobst Spätlese 2011 voor € 9,50. Een knoepert van een wijn. Een wijn met een geweldige pk. Dan van dezelfde helling - maar wel een jaar ouder - de GG. Dit is een twee sterren wijn. Heer Kees vraagt daar 16 euries voor. Daar wordt je stil van. Met twee handen vol met flessen komt Heer Kees terug en vraagt of wij zelf zo vriendelijk willen zijn. De verbouwing vraagt zijn aandacht. Natuurlijk willen wij zo vriendelijk zijn. Het edel zoete segment is altijd al iets heel bijzonders geweest en volgens Heer Kees is de 2010 en de 2011 (nog niet op fles) het beste wat uit zijn handen is/gaat gekomen. We vertrekken van Graacher Himmelreich om via Erdener Treppchen en Graacher Domprobst als laatste bij de Graacher Himmelreich 2007 uit te komen, een Versteigerungswijn met Goldene Kammerpreismünze. Van deze wijn krijg ik spontaan opvliegers. Zelfs de kapitein raakt van deze wijn onder de indruk. We laten de GG en de Spätlese opsturen.
Wij gaan weer naar Bernkastel en zoeken, omdat we wat vroeg zijn, een mooi terras op. Bij Doctor een visite afleggen helpt eigenlijk voor alles maar het meest nog is het een remedie ter voorkoming van neerslachtigheid. Heb je geluk dan zit de tent barstensvol met groepen die iets te vieren hebben en in ons geval zat de Bundeswehr de installatie tot Feldwebel (ik ken de titulatuur in Duitsland niet) en een groepje vriendinnen het midden eeuwfeest van één van hen te vieren. Dat geeft stemming. Wij passen ons naadloos aan bij het lied “Blau blau ist die Enziaan” en bestellen een drie gangen teller. Meer is niet nodig. De vriendelijk jongen van de bediening geeft een stalorder uit dat er vanavond half droge riesling ’96 van Weingut Alfred Merkelbach uit Ürzig gedronken moet worden. Een wijn uit de oude doos. Een heerlijke avond is ons deel. De fles krijgen we mee. Morgen overleggen met de gastheer want deze wijn was engeltjeswater.
Heer Mosel’er is verrast wanneer wij hem aanspreken over de wijn van Alfred Merkelbach. Dat is een huis met traditie. De wijn dan. Er is/wordt niet gesleuteld aan de manier van wijn maken. Halfzoet en zoet. Waarom zou je veel droge wijn maken als je toch niet of nauwelijks exporteert? Zouden wij, wilt u zo vriendelijk zijn, en natuurlijk is Frau Mosel’er zo vriendelijk om de telefoon te pakken. Maandag staat. Niet te vroeg want er is een zieke in huis. Niet erg maar dan toch.
Ondertussen hadden wij kontakt gelegd met een alleraardigste dame van het het Weingut Busch. Het is wat lastig om binnen te komen omdat alle aandacht naar de online verkoop is verlegd. Maar wij wilden graag naast het proeven van wijn ook graag de vakantiewoningen zien. Altijd fijn om wat achter de hand te houden.
Wederom een volle dag want in de middag moeten we naar Trier. Trier staat drie dagen op zijn kop. Er is een soort van Braderie maar dan in de overtreffende trap.
Wij worden door Markus Busch, een soort van Jürg, ontvangen. Jonge bevlogen vent. En wij vertellen hem dat wij de vorige dag in Bernkastel zijn Riesling Spätlese halbtrocken 2009 zo voortreffelijk vonden dat wij nu hier zitten. Tja, die 2009 heeft hij nog altijd te koop. Je vraagt je af hoe zoiets mogelijk is. Dat is mogelijk omdat de 2010 een veel betere pers kreeg. Die is dus uitverkocht. Maar wij kunnen de 2009 voor 6 euries meenemen. Toch maar even de trocken 2011 geproefd. Ja, dit is lekker. Meer mijn wijn. Wij nemen voor de kapitein een snoepje mee. Een auslese *** voor 9 euries de halve L. Wat een kanjer wat een prijs/kwaliteit. Zo‘n plots - niet gepland bezoek - doet mij met weemoed denken aan de vele wijnreizen die ik met de vader van de kapitein heb gemaakt. De man is inmiddels haast 25 jaar geleden overleden. Zijn credo was heel simpel. Proef de kabinett. Meer is niet nodig om vast te stellen of de man/vrouw wijn kan maken. Ik twijfel absoluut niet aan die bewering omdat de beste man (waarschijnlijk) in de wijngaard is gemaakt en geboren. Wij hebben nog een paar dagen te gaan en we gaan de praktijk erop loslaten.
We staan met de voiture achter een Nederlandse cabrio met het dak open. Dat is niet handig want op dat moment komt er wat gespetter en gespatter omlaag. Wij raken aan de praat en dan blijkt dat het verdorrie de heer en mevrouw Roos zijn. Pünderichgangers opgelet??? Wij worden voor een kopje thee/koffie in het mij bekende huis uitgenodigd. Wij worden gewaarschuwd dat de weg omhoog blubberig is. Wat heet. De regen die eerder in de week is gevallen loopt nu uit de berg als een spons die het niet meer kan houden. Er is nauwelijks een weg/pad te zien. Water loopt volgens Elly (ja ik mag Elly zeggen) al dagen uit de berg en neemt grote hoeveelheden aarde mee. In huis hebben de Roosjes niet stilgezeten. Een nieuwe schuifpui, de openhaard is vervangen en aangesloten op de CV. Boven is één van de doucheruimten volledig op de schop gegaan. Een zitdouche met (bibs)verwarming is er nu. Een nieuw bubbelbad met verlichting voor twee personen en ben je niet eenkennig dan vier personen. De grote inloopdouche is veranderd. Je kan er nu met een volledig rugbyteam met tegenstanders in. (De praktijk evenwel laat dit niet toe). Dat is trouwens beter voor de douche). Dan staat er ook nog een uitbouw van de keuken op het programma. Binnenshuis was er geen oplossing. Er wordt aan de raamzijde in de keuken een stuk aangebouwd. De keuken wordt dan heelaas niet breder maar wel zo’n 2,5 meter langer. De keuken, de trap naar boven en de kast naast de keuken zijn eigenlijk ondingen. De vorige bewoners hebben eerst gelijkvloers laten bouwen en later de verdieping erop gezet. Dan is het ook beter te begrijpen dat niet alles klopt aan het huis. Al pratende kwamen wij er achter dat heer R in mijn eigenste dorp is opgegroeid. Ken je die en die? De wereld is klein maar wij moeten naar Trier en beloven elkaar, te beginnen in HvH op te zoeken. Op weg naar beneden zien we opnieuw een heli, die met aangekoppelde drums, van een veld opstijgen (onderaan de tuin van de familie Roos). Tjonge, het wordt werkelijk te gek. Er wordt wat afgespoten.
In Trier wordt er aan de rondweg gewerkt - bruggen zijn afgesloten - en dat geeft drukte naast de drukte van de extra aanloop voor het stadfeest. Laat je niet afleiden maar volg het parkeerbegeleidingssysteem. Je komt automatisch op een vrije plek in een parkeergarage uit. Een systeem om jaloers op te zijn. En dan Trier. Honderden stalletjes. Een z.g.n. „Wein- und Strassenfest”. Overal grillstalletjes met bratworst, koteletten en schnitsels en vergeet het drinken niet. Muziek van snerpende en jankende gitaren en elders kamerorkestjes van de schooljeugd. Veel trotse vaders en moeders. Wij nemen een standaard glas met één euri statiegeld. Ik ben de tel kwijtgeraakt maar ik denk dat er zo’n 30 wijnboeren uit de Saar en Mosel aanwezig waren. Wit in kabinett, halfdroog en trocken, rood van de dornfelder en rosé van spätburgunder. Overal dezelfde prijs. Ik heb wat namen genoteerd. Schloss Saarstein, Weinhof Herrenberg, Weingut Dr. Wagner, Weingut Karthäuserhof Eitelsbach en natuurlijk de Vereinigte Hospitien. Alle leveranciers hebben wijnen uit 2011, dus goed te vergelijken. Ik was het meest onder de indruk van de wijnen van Saarstein en Dr. Wagner. Ik heb mij overigens beperkt tot wat nippen van het wit en in de uitvoering droog. In het buitenland ben ik de BOB. Op de terugweg bellen we „Gutshotel Galerie Riesling“ met de vraag of er nog een tafeltje voor twee voor heden avond is. Dat is er niet maar zondag wel. Dat laatste is oké. Dus besluiten we op huis aan te gaan en het advies van Frau Mosel’er op te volgen en in Kröv naar restaurant „Zur Grunen Insel“ te gaan. Een beetje vreemde naam voor een Duits restaurant. Die naam vindt z’n oorsprong in het huwelijk van een Duitse kok, die van zeevissen houdt, en een Ierse dochter van het platteland die meer van de kok houdt. Dat wordt nu eens geen wijn maar bier. Guinness en natuurlijk op de achtergrond The Dubliners. Intens gelukkig gaan we rond middennacht op huis aan alwaar moeder Mosel’er voor ons van de BBQ, haar kinderen en kleinkinderen waren overgekomen, enkele koteletten voor haar gasten opzij had gezet. Nee nee, wij hebben al gegeten en dan komt er nog een aardappelsalade bij. Op tafel de etiketloze maar lekkere Riesling van het huis. Om twee uur rollen wij in bed. Morgen naar Cochem. Koffie met koek en daarna zien we wel.
We vertrekken met stralende zon en staan binnen 5 min geparkeerd in Kröv. De vlooienmarkt. Daar ben ik in Nederland al niet gek op en het buitenland is niet anders. Maar dit keer is alles anders. Al direct bij het eerste kraampje zie ik een ovaal gietijzeren pannetje. Het ding stinkt als een bunzing naar honderd jaar vastgekoekt spekvet. Die is voor mij. Wat moet dat “Ovaaltje” kosten? 40 euries. We maken het af op 18 euro. Ik maak nu even een sprongetje naar HvH. Bij thuiskomst heb ik de pan binnen en buiten onderhanden genomen. Op de bodem (onderzijde) van de pan komt een vierkant met een grote letter “C” tevoorschijn. Dan in het Engels “Made in France”. Het zal toch niet! En dan komt “Le Creuset” achter en onder het vet vandaan. Een ingereden pan voor die prijs! Wat betaal je daar nu voor in de winkel? Terug naar ons reisverslag. We zijn op weg naar Cochem.
In Cochem is het altijd lastig om je auto te parkeren. Maar nu is het een fluitje van een cent. Ik kan mij de zomers nog voor de geest halen dat je in de nauwe straatjes over de hoofden kon lopen. Wij zoeken snel hét terras op en om de juiste sfeer van Cochem te proeven verkassen wij naar de eerste verdieping. Je hebt aldaar uitzicht op de brug, Mosel en onderlangs lopende mensen. En dan valt opnieuw wat op. Mannen met grijze of kale kop en van middelbare leeftijd of zelfs ouder met aan de hand een kinderwagen met tweede of derde leg. Daarachter en meisje uit een warm tropisch land. Waarom krijg ik daarbij altijd zo’n slecht gevoel? En dan valt de regen. Eerst wat druppels maar dan barst het los. In een wippie zit de zaak vol en gezien de loodgrijze lucht gaan die niet snel weg. Gelukkig wordt het weldra wat minder en onder de plu is het best te doen. In Cochem zie ik een wijn, olie, azijn en kruiden winkeltje van Weingut J. Oster. Voor de thuiskok is bij een bezoek aan de Mosel en Cochem dit winkeltje een must. Wijn kan er wel worden gekocht maar niet worden geproefd, daarvoor moet je in de kelders in Ediger zijn. En dat geeft verwarring want dat is het huisadres. Je kan daar wel langsgaan maar beter is om naar St Aldegund aan de Am Moselstausee 29 te gaan. Je komt er vanzelf langs wanneer je aan rechterzijde van de Mosel opwaarts (richting Trier) blijft rijden. Wij nemen een folder met adresgegevens mee. Het ligt op de terugweg dus…
Op de andere oever is een proeverij gaande. Ik heb door de lichte regen vrijspel. Wat een armoe. Ik tel 15 stalletjes. Ook nu kan je een standaard glas krijgen met 1 euro statiegeld. Ik proef de pakweg 15 wijnen van Weingut Freiherr von Landenberg en van Weingut Göbel. Bij Göbel kregen we een bovendien een extra extra droge sekt van een niet zo’n recent jaar. Een heerlijk glas. Maar noteren met een glas in het ene en een paraplu in de andere gaat niet. En dan gaat het gieten in hoofdletters. Wij proberen te schuilen maar dat is eigenlijk geen doen. We mogen achterin het bestelbusje van Weingut Göbel zitten en beter weer afwachten. Gisteren in Trier 28 graden nu minder dan de helft. Wanneer het wat minder wordt vluchten wij naar de parkeergarage. Ik had graag de rest ook geproefd maar dat bewaren we voor de volgende keer.
In St Aldegund komen we in een kelder van zo’n 2000 vierkante meter. Er lopen twee dames rond die beiden goed Nederlands spreken. Hmm, je zou zeggen dat hier wel eens een Nederlander binnenstapt. Deze kelder is het einde. Alle kruiden, olieën, azijn uit de hele wereld vind je daar. Ook genoeg wijnen. Ik denk wel zo’n 60 stuks en dan nog in de verschillende jaargangen. Je moet betalen voor een proeverij. Vijf stuks, tien stuks, rood, rosé enz. Alles heeft z’n prijs. Ik besluit voor vijf droge wijnen te gaan. Ik kan altijd nog verder gaan. Nee, dit is dun, mager en niet koopwaardig al zou je dit wel aan de prijzen kunnen aflezen. Dan krijg ik een Riesling “Alte Reben” 2009 Ellerer Calmont ingeschonken. En dit is mooi. De prijs is ook mooi. Voor 12,80 p/fl gaat een doos in andere handen over. Dan valt mijn oog op een pallet Riesling Kabinett met de jaren 1983, ’85, ’92 en ’93. Van de Neefer Frauenberg. Prijs 4 euro per fles. Er liggen ook nog wijnen uit de jaren negentig voor de prijs van 5 euro. Nee ik mag ze niet proeven. Ik besluit dan om van elk jaar maar een flesje mee te nemen. Daar kan ik geen buil aan vallen. De dames vinden die aankoop per doos van een Nederlander kennelijk wat vreemd en vullen de twee lege plekken in de doos met een ’83 aan. Geste van de zaak. De prijzen van de wijnen liggen allemaal, op het edelzoete spul na, tussen de 5,80 en pakweg 15 euro. De moraal van het verhaal is dus proeven alvorens te kopen.
Terug in Ürzig duiken we bij de Stausswirtshaft de kelder in en eten “Handkäse mit Muzik” en omdat het de vorige keer zo goed bevallen is nog maar een Spätlese van J.J.Christoffel. Het blijft maar regenen. Moedeloos schut de dame van de bediening haar hoofd. Er komt waarschijnlijk niemand meer en dat is een seintje voor ons. Bestellen of naar huis. Wij besluiten om dan maar Frau Mosel’er op te zoeken en een boekje te lezen en wat uit te rusten. Wat heb ik een spijt van onze afspraak in Trittenheim. Via de A1 is het altijd nog zo’n 35 Km. Normaal gesproken even gas geven maar nu is dat andere koek. Frau Mosel’er komt ons bovendien melden dat geadviseerd wordt om binnen te blijven. Wij gaan toch op weg. Onderweg afgerukte takken en veel hulpdiensten op de weg. Een deel van de A1 is afgesloten en we moeten via en door Wittlich. Hotel/restaurant Galerie Riesling is en blijft een restaurant waar je minimaal een keer van je leven moet zijn geweest. De liefhebber(s) van oude riesling kunnen hun hart ophalen. Gaat tot de twintiger jaren terug. Wij drinken een fahrfels riesling uit 2005 van maar liefst 101 jaar (in 2012 dus 108 jaar en volgens zeggen nog zo jeugdig als een veulen) oude stokken. Ik ken de wijn omdat ik die in november 2007 tijdens een tripje met de Commanderie Le Tire Bouchon ook in het glas had. Een wijn die zo ongeveer op het middenrif komt binnen zetten. Omdat de regen nog met zwembaden tegelijk valt neem ik maar één glas. De fles gaat mee voor later. Over de terugweg kan ik kort zijn. Die was niet veel beter dan de heenreis.
De volgende morgen komt de regen opnieuw met bakken neer. De temperatuur is in de nacht naar zes graden teruggelopen. Momenteel, half tien, is het net tien graden. Het is herfst. We rijden in de grauwheid van dit moment naar het weingut van Alfred Merkelbach in Ürzig. De TomTom brengt ons echter midden in het plaatsje. Lastig rijden in die nauwe straatjes en we stoppen bij een woonhuis. Ja er staat wel een bordje met Merkelbach naast de deur. Gelukkig een afdakje boven de deur. We worden door een dame ontvangen. Nee, niet mevr Merkelbach maar de werkster. Maar mevrouw en werkster had natuurlijk wel gekund. In de huiskamer worden we door Alfred (of was het Rolf) ontvangen. Bij het overschrijden van de drempel stappen we zo’n 100 jaar terug in de tijd. Doe je ogen dicht en denk aan je grootmoeder, die tijd dus. Een bim-bam klok, een lopertje hier en daar, hoge stoelen, rondom op de muren zwart/wit foto’s en Alfred schat ik op midden 80. Zo erg blijkt het later niet te zijn. Op tafel glazen, iedereen kent ze - die ouderwetse - met daarnaast een fles in de aanslag. We proeven alle wijnen door. Het is net een ruimte reis waarbij je steeds door een zwart gat wordt gezogen en vervolgens een supernova tegen komt. Heb je mijn leeftijd dan krijg je visioenen van Riesling volgens oude manier gemaakt. Ik kan mij voorstellen dat al die jonge gasten, die alleen maar Riesling kennen uit de huidige tijd, niet weten waar ik het over heb. Dit is voor mij een deja-vu. Alsof ik opnieuw wordt geboren. Wat heb ik dit gemist. Wat een heerlijke wijnen. Klassiek met schoonheid. Calimero maar dan met Doutzen Kroes in het zadel. We krijgen het verhaal van de broers te horen, de wijngaard en de “fuders”. Wil je het hele verhaal weten dan kan ik je een bezoek aanraden. En bij-te-wee, de prijzen zijn ook ouderwets. Een klassiek gemaakte BA voor 20 euries is geen geld en geen lullig halfje maar een hele fles. Halfjes hebben ze wel maar die zijn, uiteraard zou ik haast zeggen, ook maar voor de helft van de prijs. De instapper is 4,50 en die wijn is een romige en ferme binnenkomer. En indachtig aan mijn schoonvader zaliger; “wanneer de kabinett puik is dan is de rest ook puik”. Wij nemen met graagte een doosje BA over. Wij gaan naar Lieser.
Buiten is het godenvergetend koud. Nog altijd houdt de regen aan. Aan de Mosel wijnen proeven is leuk. Ik ken geen leukere bezigheid maar met regen en kou is het honds. In de auto de verwarming aan, de kapitein bromt dat er wollen sokken en sjaals gekocht moeten worden desnoods knotten wol zodat ze ze zelf kan breien, en we melden ons na een dik uur bij Weingut Ulrich Schumann. Twee jaar geleden heb ik de zoon bij Riesling & Co in Amsterdam ontmoet en ik heb beloofd eens langs te komen. Ik was toen zeer onder de indruk zoals ik enkele jaren daarvoor ook onder de indruk was van de wijnen van Jürg Thanisch ook tijdens een Riesling & Co in Amsterdam. We krijgen eerst een rondleiding door de kelder. Zo dat is niet mis. Onderweg krijgen we uit die vaten die nog niet op fles zijn een glas ingeschonken. Weer in huis proeven we riesling 2010 en 2011 kabinett trocken van de Niederberg Helden. Een wijn die we vorige week ook bij Jürg ook in het glas hadden. Beide wijnen kosten zes en halve euro. Mooi glas maar Jürg is al wat verder. Maar dit glas misstaat niet, voor mij een 80/100. Ik wou dat ik met dat cijfer was afgestudeerd. We nemen alles door en noteren met stip het adres. Bij elk volgend bezoek aan de Mosel ga ik even langs. Dan krijgen we nog de nieuwste aanwinst te zien. Een panoramische ferienwohnung. Zelf noemen ze het een “Panoramaturm mit Dachterasse”. Rondom zicht over de daken van Lieser en beneden de Mosel. Tenminste, ik denk dat dit het geval is want het regent nog altijd ouwe wijven en het zicht is niet best. De auto zit vol. Ik laat wat naar een vriend in Kaarst opsturen. Op naar Frau Mosel’er.
In Ürzig melden wij ons met de mededeling dat we de Mosel vanaf morgenvroeg voor gezien houden. Het is nog altijd hondenweer en het ziet er naar uit dat het de komende uren en/of dagen er niet beter op wordt. September/oktober gaan we op herhaling.
Wanneer ik alles op een rij zet dan heeft de Mosel mij aangenaam verrast. Ik heb het niet over het weer maar over de jonge knullen en meiden die als wijnboer een nieuwe kwaliteitsweg zijn ingeslagen. Die weg is nog lang. De prijs/kwaliteit heeft mij aangenaam verrast. De tegenhanger van die jonge garde is natuurlijk Alfred Merkelbach. Die ouwelui maken wijnen die in geen GM en Eichelmann worden genoemd. Met alle respect maar dan zien ze toch wat over het hoofd.
En voor de smulpapen onder ons een klein overzicht van al het lekkers dat we in dik een week in de Ahr en Mosel op het bord hebben gekregen. Ik heb alleen die gerechtjes opgeschreven waarbij de tong stil viel en alleen ohh en ahh te horen was.
Als mondverwennertje een witte chococrêmepraliné met rijstkogel in erwtendip. Een geweldige vondst. Erwtendip wordt crême en daarmee ook zoet. Samen met de praliné een eerste klas verwenner.
Kwartelei met citroenschuim en bloem van courgette. Het kwarteleitje in de schuim gebroken en gegaard. Prachtig gefrituurde courgettebloem.
Gehalveerde duivenlever in een crême van kalfsfond. Dit spreekt voor zich. Kalfsfond bruin en stroperig.
Rode garnalen in tomatensiroop, nudels met spinazie. De tomatensiroop was tongstrelend, De garnalen scherp als een mes en de nudels zacht als boter. Spinazie met een heerlijk bittertje.
Nem (Een vegatarisch Vietnamesche loempia), perzik marshmellow met perzik/bier versiering.
Eiwitschuim, paddenstoelen met amandelen in citroensaus. Hoe blijft dit eiwit in vredesnaam een vierkant blokje van 3x3x3 cm en toch schuim? Paddenstoelen zijn bij mij altijd favoriet.
Noedels in sepia-inkt, algen en rode schorpioenvis. Ik kan weinig aan de omschrijving toevoegen of het moet zijn dat het vel van de schorpioenvis aan één hoekje was teruggeslagen. En dan blijkt dat het in de keuken al van de vis is losgemaakt en opnieuw op de vis is gelegd. Dat alleen al is een kunststuk.
Penne met stokvis en rode pepersnippers. Totaal niet heet. De pepersnippers zijn zoet en zacht.
Kaas ravioli, paddenstoel in zwarte thee consommé. Een klassieker die bij mij altijd hoog eindigt of de kok moet een kl.. zijn. Die zijn er want ik heb ooit eens een tartaar van rauwe tonijn in Nederland besteld en kreeg hem toen zwaar doorbakken en bremzout afgeleverd. Kok en bediening hadden het niet begrepen. Deze week heb ik opnieuw een kok geweldig de fout in zien gaan om over de bediening maar te zwijgen. Maar dat is een ander verhaal.
Red mullet met gestoomde avocado en groenten brunoise. Ik ben zelf ook wel eens aan het stomen en heb dit nog nooit voor elkaar gekregen. Bij navraag gaat het om tijd en temperatuur. Het geheim van de meester heb ik gekregen maar ga ik verder hier niet delen.
Van de BGE. (Big Green Egg). Zoek maar op internet. Het lijkt op een Weber maar dan vele malen beter. Gerookte parelhoen met mais in scamorze. Dit is een mozzarella die bij 40 gr op diezelfde BGE is gerookt.
Geitenkaascrême, melkrijst, framboos rieslingazijngelei. De framboos was enige tijd in de azijngelei gelegd, daarna uitgelekt en dan op het bord. De rieslingazijn wordt opgeklopt met enkele frambozen en in een doorzichtige druppel tegenover de hele framboos gelegd. Crême en rijst waren tongstrelend.
Vruchtensorbet met cranberrysaus. Omdat dit thuis altijd al een succesnummer is.
IJs met cornflakes, meringues gevuld met chocolade/koffiecrême en suikerwortelsaus. Tja, en deze suikerwortelsaus is hemel en aarde tegelijk. Door het eiwit van de merinques waren de bloemtoppen van lavendel geklopt.
Waarom geen foto’s? Wel wij zijn zo snel vertrokken dat er enkele zaken in HvH zijn achtergeleven. Zo had ik naast de camera geen paspoort, rijbewijs en autopapieren bij mij. Daar kwamen wij pas in de Mosel achter. En ervaring met foto’s nemen via de telefoon heb ik niet. Jullie moeten het dus met de omschrijving(en) doen. Laat het mij weten.
John
