Het is bijzonder naief, misschien wel dom, om te veronderstellen of suggereren, dat als je producten portfolio maar goed is van kwaliteit, het allemaal vanzelf gaat of zou moeten gaan. Een ouderwetse product-out gedachte. Maar je zal ze de kost moeten geven, de bedrijven die als een stel authisten in de markt staan. Bedrijven die niet luisteren naar hun klanten, of hun markt totaal niet kennen. Zenden, zenden en nog eens zenden, maar een dialoog aangaan ‘ho maar!”
Sommige grote bedrijven beginnen het al in te zien en starten dialogen met conmsumenten in de vorm van communities, stellen zich kwetsbaar op, en worden in dat proces bijgestaan door zeer intelligente dienstverleners als bijvoorbeeld Favela Fabric. Verdiep je maar eens in hun site en probeer te begrijpen waar het over gaat.
En over kredietcrisis gesproken: natuurlijk is dit nooit de schuldige. Maar het is wel degelijk de aanleiding. Schuld ligt altijd bij jezelf. Als je dat neit ziet, blijf je een autist en zul je nooit leren.
Een jaar geleden riep ik dat het slecht gaat met de economie en dat we regelrecht afstevenen op een depressie. Sterker nog, na de crisis rond 2003-2004 riep ik dat het niet beter ging, terwijl de cijfers mij tegenspraken. Dit is misschien ook leuk voor later, net als de profieltjes: maar ik verwacht dat er de komende 3-4 jaar een vracht met ellende op ons gaat afkomen: een huizenmarkt die minimaal 20% instort, de euro die 3 dollar waard wordt, pensioenen die niet meer uitbetaald kunnen worden, een aantal grote banken die omvallen, gerenommeerde credit card maatschappijen die omvallen, sociale onrust, en zo kan ik nog wel even doorgaan. De VS is nagenoeg bankroet. Niet alleen de staat, maar ook het volk, dat net als de staat zichzelf jarenlang diep in de schulden gestoken heeft. De VS is zowat eigendom van China!
In Europa is het niet zo dramatisch als in de VS, maar dat consumenten en bedrijven op de pof geleefd hebben is ook wel duidelijk. Allemaal dreef men op het financiele systeem dat een schijnwerkelijkheid van de ‘economie’ tot gevolg had. Ik schrijf dat bewust tussen quotes, want het wordt m.i. weer eens tijd dat de economie weer eens draait om prestaties en toegevoegde waarde. En daar zit m nou net de crux: mentaliteit!
Mensen verwarren luxe met primaire basisbehoeften of basis geluk. Men vind dat men overal maar recht op heeft (iPodje, laptopje, designer kleding, auto, 2e auto, groot huis, 1x per week uiteten, zomervakanties naar Mexico, wintersport, etc, etc) ZONDER, dat men daar een noemenswaardige tegenprestatie voor hoeft te leveren!
Laatst sprak ik een meelezer van dit prikbord en die vertelde me dat bij zijn bedrijf een snotje van 31 jaar solliciteerde, die net na zijn afstuderen als doorsnee econoom aan de Erasmus bij de ABNAmro was gaan werken en daar net ontslagen was. Deze jongeman presteerde het, met droge ogen, bij zijn sollicitatie een salariseis van 150k per jaar neer te leggen!!…. I rest my case…
Iedereen denkt dat het geld tegen de plinten klots of dat het geld op straat ligt. Dat dacht ik tien jaar geleden ook. Ooit was ik management consultant. Je weet wel: hard schreeuwen, theoretisch af en toe slimme dingen roepen, maar van de praktijk totaal niets afweten en dat vooral niet inzien. Ook lekker autistisch ‘zenden’, ‘zenden’ en nog eens ‘zenden’.
Ik adviseerde toen een middelgroot bedrijf o.h.g.v. business development m.b.v. nieuwe technologie. Best mooie business development plannen; al zeg ik t zelf. Toen ik, om mezelf te verkopen, tijdens een presentatie voor de directie (w.o. de grootaandeelhouder) riep: ”Het geld ligt op straat!” werd het ineens muisstil:
“Beste snotneus, ik begrijp je enthousiasme. Maar één ding moet je in je oren knopen”:
“Er is niets zo moeilijk als geld verdienen….”
Mijn stijlste leercurve ooit….
De mens is m.i. eenzamer dan ooit. Haalt eigenwaarde uit materie, ook meer dan ooit. Poets zijn angsten een beetje weg, met consumptief gedrag. Graaft zich in op zijn werk en begint stelling in te nemen, om datgene wat hij heeft verworven maar niet kwijt te raken. De mens wordt aangestuurd op cijfers en bottom line, door bankiers in de top van bedrijven. Topmanager die niet weten wat leiderschap is, maar het graai- en graafvoorbeeld doorgeven aan de rest van de manschappen en onderdanen, net zoals ouders trauma’s aan kinderen doorgeven.
De economie heeft leiders nodig. Types als Obama, Steve Jobs, Richard Branson, Jeff Bezos, etc. Mensen die visie durven neer te leggen en niet bang zijn daarop afgerekend te worden en bang zijn te vallen. Je verliest namelijk veel minder dan je denkt. We missen leiders die roepen waar het heen moet en daar ook doelen en strategie op afstemmen. Die hun directe onderdanen inspireren met en hen leren zelf HUN doelen en visie (durven) vorm te geven en weer uit te dragen naar hun onderdanen, etc, etc.. Hiermee creeer je zingeving en identiteit bij de mensen. Mensen willen van nature ergens bij horen, iets betekenen. Ze willen het gevoel hebben dat ze nuttig zijn. Trots zijn dat ze bij een bepaald bedrijf werken vanwege het feit dat het bedrijf datgenen uidraagt wat ze zelf persoonlijk ook willen uitdragen. Dan zul je zien dat in bedrijven het geheel groter wordt dan de som der delen waardoor ze beter presteren en toegevoegde waarde gaan leveren. Nu is dat bij bedrijven doorgaans niet het geval. Alle poppetjes bij elkaar opgeteld is doorgaans minder dan het geheel. M.a.w. dan kun je net zo goed allemaal los van elkaar door het leven gaan en is er dus geen bestaansrecht voor dat bedrijf.
De jaren ‘30 heb ik niet meegemaakt. De crisis werd toen bezworen met ECHTE economie: SAMEN mouwen opstropen en knallen. Maar kunnen we dat nu ook? Ik ben bang van niet…..
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
